A (Shell) goes with B (happy kids). Among other things.

In a way it's sort of creepy when PR messages from multinationals you have certainly not ‘liked’ seem to magically pop up on your facebook stream, shortly after you have more or less ‘disliked’ those exact same multinationals on your facebook wall. I happen to prefer my glass half full though, so I have decided to draw from this the somewhat happy conclusion that apparently someone is paying attention. Well then, here goes nothing...

Hello again Shell,

So, apparently you’re getting Pakistani kids an education. Good. I like kids to get educations. Who wouldn't?

I like it so much that I would almost like this random message you somehow were able to send my way – you know, if it hadn’t been completely uncalled for and, to be frank, coming from you.

Sure, I think it’s swell that you have some external social development projects going on. Then again, that doesn't lift you from the responsibility to clean up your own messes - you know, the ones you are actually responsible for. (On a sidenote, belittling the intelligence of consumers seems a questionable way to try and grow their sympathy towards your company).

You don't need to prove you’re some kind of good Samaritan. In fact, I don’t see how you ever could be a good Samaritan. Not so much because I’ve become completely close-minded towards the possibility, but rather taking into consideration that you’re not even a person. All of us with functioning brain cells know that Shell is made up of an incredible variety of people. And that some Shell employees will be overall great people, while other's will be mostly shit. In all likelihood, all of them will alternate between good and shit, and occasionally be good and shit at the same time - life's often not simple enough to make out which is which. 

Likewise, multinationals are much too complex to be labelled either evil or morally exemplary. All I know is that as a company, you should be held accountable for your actions, just like any other powerful entity. When powerful entities are not held accountable, the amount of harm they can inflict gets a little bit too overwhelming for my tastes. The shit will inevitably take charge, and that can’t be a good thing by any account – except the shit account, of course.

Some PR tips for all you non-shit Shell employees out there: if you want to save the world, start with saving it from Shell. Go ahead and really clean up the mess the mothership has made in the Niger Delta. Offer oil spill victims some serious compensation for their destroyed livelihoods and ensuing health problems. Make sure that in the future Shell will do all in its power to prevent non acceptable risks towards people, wild life and the environment they depend upon. Above all, don't allow the big shots to neglect these bare necessities and hide behind relatively cheap to finance, external, low-commitment projects to signify their social engagement.

I for one, would be seriously impressed. Because I confess, it does seem mighty difficult to prevent the shit from taking over in a large multinational company.

Love and luck,

E.

The power of assocation

As you may have assessed from the little ‘about’ section on the right of this page, I am a terrible saleswoman. And I’m not so sure I should want to improve on my marketing skills. I know masking self-doubt with contempt is a very lowly thing to do, and God knows I try not to, but… Well, would you look at that, it’s a ‘well-known personality’ making a ‘bold stand’ to stop over-fishing!

For a second there I thought it was a naked celebrity rubbing a dead squid – or something that looks like the remains of it – over her boobs in a slightly manic matter. Luckily Fishlove set me straight about the matter. Hahaaa! Silly old me! Why would anyone do such a thing? Health benefits? A silky soft skin with Octo-oil? Ridiculous indeed. Completely unsuited for the public eye. But ‘well-known personalities’ getting naked with dead fish to stop over-fishing… how did I not think of that? What better way to raise awareness among the public about the risks of over-exploitation, than warning for the alarming prospect that we soon may hardly have any fish (dead or alive) left to lovingly rub against our naked bodies! Unless we do something now, our children’s children may never have the life-enriching experience of getting intimate with the deceased creatures of the sea! We are on the verge of doom! Human civilisation is deteriorating as we speak! We must safe our beautiful tradition of fishlove!

Joking aside, necropisciphilia (read: sexual arousal to dead fish) is in fact so much of a non-tradition, that I apparently made it up. It isn’t even mentioned on the Wikipedia List of Paraphilias – and let me tell you, a fetish needs to be pretty obscure for it not to end up on there. In my experience many people don’t even like to approach fish near enough to be able to smell them, so it’s probably safe to assume that Lizzy Jagger is quite unusual in experiencing irrepressible tuna-rape cravings.

That said, what exactly were the people from the marketing department thinking when they came up with this campaign? Before anyone starts mumbling the obvious, I do know ‘sex sells’. Although I’m certainly no expert, it appears to me that advertisement messages usually contain a standard set of elements, together comprising an argument that has little to do with rational logic, yet still turns out effective due to the implementation of a manipulative force that I like to call ‘the power of association’. It goes something like this: 

Pssst, pssst… Hey you! 
Hey, I thought you may be a person looking for A? 
We don’t have A for sale, unfortunately. 
Wait a minute though, you should know that A goes with B! And you can go and buy B instead! Then you’ll surely get A too! No guarantees or anything. Correlation does not imply causation, especially when I arranged the correla…
Oh well, yada yada, look at me boring you with stuff you don’t want to hear!
Just remember A goes with B! 
See you in one of our stores!

Of course, in the above, B refers to a commodity, while A stands for one of those basic things that all human beings desire – like love, friendship, happiness, and of course sex, or anything that even just implies its possibility. We can see the power of association in action in Heineken’s Jillz commercial, which apparently tries to convince the beer-shunning woman that ordering (B) Jillz will somehow trigger (A) handsome men to show a sexual interest in her. Indeed, faced with a boy band-worthy bartender, she needs only to buy a bottle of ‘sparkling cider’ and he will suddenly take of his shirt to reveal his supposedly alluring abs and subsequently exclaim that her choice of drink is fresh, just like her. Why exactly this would happen is beyond anyone, but that’s no matter at all, since the human mind hardly ever requires an explanation for the stories it likes to believe in.



One thing that’s tricky about the power of association, is choosing the right A. Choose the wrong A, and you risk losing potential customers for B. For example, someone like me may be a little turned-off by men who feel the need to parade their eight-pack in the public arena and evaluate my ‘freshness’ based on my choice of drink in any manner devoid of irony. Not wishing to attract such men, I may choose to avoid ‘sparkling cider’ in fear of signalling the opposite. Or I may choose not to drink Jillz because I subconsciously feel negatively towards Heineken for belittling women’s intelligence with a commercial so unapologetically retarded. All of this due to the wrong A. I never really thought B was a bad idea in the first place, you know. Considering Jillz marketing narrative has been quite consistent over the years, it’s apparently successful. Amazingly. Somehow. But if the PR department does ever feel like taking a ‘fresh’ turn, I suggest a more straight-forward slogan. Something like: “Jillz, it can’t taste worse than beer”.

Anyhow, if the overwhelming amount of marketing campaigns implementing the sex-association points out anything, it’s that sex is a particularly effective A in general. So yes, it certainly sells. I’m just not entirely sure that ‘fishlove’ ever will. I’m thinking some A’s and B’s may not work together. Like fish. And sex. Together. Especially when it involves Ben Kingsley. Unless of course he’s trying to say he’s so worried about the fate of our oceans that he is actually willing to get in the nude and hug dead fish in front of a camera if that’s seriously the only thing that’s going to drill the urgency to stop over-fishing into people’s thick little heads. As in: “Hello world, you do understand that no one would actually do something like this, unless they believed it to be REALLY FUCKING IMPORTANT?” 

There's nothing new under the sun, or why our generation is not exceptional in sucking

Since I did not manage to keep to my new years resolution of writing a new piece every weekend (quelle surprise), I figured I might as well share this little ditty me and my friend Nathalie once wrote for our world renowned student society's paper, de Pegagraaf. It's written in Dutch. Sorry to all you non-Dutchies.

Niks nieuws aan de horizon
Onze generatie volgens Frits, Martijn en (Mental) Theodore

Omdat deze Pegagraaf toch al in het teken staat van kennismaking, willen wij jullie ten eerste voorzien van een nieuwe pick-up line. Stel je voor: je bent net aan het checken of je haar nog goed zit in het spiegelbeeld van je bierflesje. Wanneer je opkijkt, zit er opeens een lekker chickie / hete vent op de barkruk naast je. Als je nu aan hem of haar voorstelt om ‘je samen te laten gaan in een golf van emoties’, dan is er een kans van zo’n 50% dat jouw object van belangstelling dit kan waarderen. Aldus, Frits en Martijn.

Welnu, fijn dat we de aandacht er bij hebben. Wellicht vraag je jezelf af wat de kwalificaties van Frits en Martijn zijn. Dit duo heeft een onderzoek verricht over onze generatie en kan jou daarom precies vertellen hoe jij aantrekkelijke generatiegenoten aan de haak kunt slaan. Oké, misschien is dat laatste niet helemaal hun ding. Mogen wij op sociologen stuiten die hier wel in gespecialiseerd zijn, dan brengen wij je vanzelfsprekend op de hoogte. Nu willen wij het graag hebben over jou, je vriendjes en vriendinnetjes. En hún vriendjes en vriendinnetjes. En eigenlijk álle vriendjes en vriendinnetjes tussen de 15 en 23 jaar.Over jullie hebben sociaal wetenschapper Frits Spangenberg en vrijetijdsdeskundige Martijn Lampert namelijk een boek geschreven: 'De grenzeloze generatie en de eeuwige jeugd van hun opvoeders'. Op basis van tien jaar waarden-onderzoek, menen Lampert en Spangenberg ‘geheel nieuwe verschijnselen, zonder parallellen in de onderzoeksgeschiedenis’ te hebben gesignaleerd. Deze geheel nieuwe verschijnselen houden onder andere in dat de jeugd van tegenwoordig gefascineerd is door ego en uiterlijk, leeft voor kicks and thrills en weinig maatschappelijke of politieke betrokkenheid toont. Over de generatie voor ons zijn ze ook al niet te spreken, want die falen in onze opvoeding, terwijl ze zich verwoed proberen te verzetten tegen het onontkoombare verouderingsproces. Onder het mom van vriendschap met het kroost is het uitoefenen van gezag tot taboe verworden, waardoor zelfbeheersing en verantwoordelijkheidsgevoel gebrekkig op ons worden overgedragen. Dit alles resulteert in een groeiende jeugdproblematiek; comazuipen, fast food diëten, spijbelen, agressie en meer van dat soort zaken. Het beeldmateriaal liegt er niet om; het oog wordt getrakteerd op moonende mediamarkt-gangers, scootermeisjes met mega-muffin-tops en stelletjes die het nodig vinden om vleselijke intimiteiten in het zwembad uit te wisselen onder schijnbaar luid gejoel van leeftijdsgenoten.

Waarschijnlijk heeft het voorgaande veel weg van het ‘vroeger-was-alles-beter’ verhaal dat je oma tegen je ophangt als je bij haar op de thee komt. Waarom schrijven we hier eigenlijk over? Worden we niet al doodgegooid met berichtgeving over de losgeslagen jeugd van tegenwoordig? Dat klopt. Juist omdat wij overal om ons heen te horen krijgen dat niets hetzelfde is gebleven, wilden wij in het kader van ‘nieuw’ eens uitvogelen in hoeverre dat overeenkomt met de werkelijkheid. Eigenlijk is onze generatie ook best fascinerend. Waarom doen wij zoveel minder dan onze voorouders, maar hebben we toch meer behoefte aan tijd voor onszelf? Hoe is het mogelijk dat de Nederlandse jeugd in een Unicef onderzoek als gelukkigste ter wereld uit de bus komt, terwijl bureau jeugdzorg en de geestelijke hulpverlening omkomen in het werk? Hoe komt het dat in een hypergeïndividualiseerde samenleving, toch zoveel jongeren uren besteden aan het observeren van andermans leven via facebook, reality tv en roddelbladeren? Wij dachten in dit boek antwoorden te kunnen vinden op dergelijke vragen.

De uitkomsten van het onderzoek waren niet bepaald schokkend. Ze duiden inderdaad op structurele verschuivingen tussen de mentaliteit van hedendaagse jongeren en jongeren van dertig jaar geleden. Of tenminste, zo interpreteerden wij dat. Aangezien de auteurs stellen nieuwe verschijnselen te hebben geconstateerd, gingen wij er van uit dat ze hun data over ‘de grenzeloze generatie’ hadden vergeleken met data over de jeugd van toen. Hieronder een voorbeeld van de vragen die zoal in het ‘mentality-onderzoek’ voorkwamen.

Van tijd tot tijd doe ik graag dingen die eigenlijk risicovol zijn.
Oudere generaties (1970 en eerder)         26 %
Pragmatische generatie (1971 – 1985)    39 %
Grenzeloze generatie (1986 en later)       50 % - t.o.v. 98/99, toen 58%

Voor de duidelijkheid, de percentages geven aan welk deel van de respondenten de stelling beaamt. Wij constateerden hieruit dat het aantal jongeren dat graag risicovolle dingen onderneemt in dertig jaar verdubbeld is. Zo maakten wij ook op dat het aantal jongeren dat ‘geweld op een prettige manier spannend kan vinden’ verdrievoudigd is en dat het aantal jongeren dat zich betrokken voelt bij de politiek ruimschoots gehalveerd is. Onderhand begonnen wij een beetje last te krijgen van plaatsvervangende schaamte.Ons heil gezocht in Johnny Walker en Jack Daniels, zaten wij teneergeslagen te overwegen of we überhaupt nog wel een stuk over onze deprimerende generatiegenoten wilden schrijven. Onze wil werd niet versterkt, toen wij met lede ogen het voorwoord van ´De Grenzeloze Generatie´ lazen, van de hand van Theodore Dalrymple a.k.a. Edward Theberton a.k.a. Thursday Msigwa a.k.a. Anthony M. Daniels. Als je meer wilt weten over dit illustere figuur, adviseren we je gebruik te maken van je generatiebepaalde Google talenten. Hoe dan ook, het boze oog van Theodore voorspelt niet veel goeds. Hij maakt zich zorgen over de onstuitbare opmars van de eigendunk. Door de opkomst van hedonisme en radicaal individualisme loopt de mens het risico "zich zó in zichzelf te verliezen, dat het kritische vermogen tot oprechte zelfbeschouwing wordt uitgeschakeld. Hun manieren raken in verval; ze verliezen het vermogen zich in een ander te verplaatsen; ze behandelen medemensen alsof die slechts middelen zijn om hun eigen doelen te bereiken." Onder invloed van Johnny, Jack en Theodore, hadden wij inmiddels zo’n intense hekel jegens onze generatiegenoten ontwikkelt dat wij überhaupt geen stuk meer voor ze wilden neer pennen. We besloten te gaan slapen.

Gezien onze ouders toch enig plichtsgevoel op ons hebben overgedragen, kwamen wij een drietal dagen later samen voor een volgende vergadersessie. En op deze vierde dag, sloeg een derde copernicaanse wending in. Wij realiseerden ons dat ‘De Grenzeloze Generatie’ minstens twee dingen gemeen heeft met de Bijbel; het herbergt een snufje moralisme en de interpretatie ervan kan verstrekkende gevolgen hebben. Zo leidde onze interpretatie van de onderzoeksresultaten tot een traumatische vertekening van het toch al sceptische beeld dat wij hadden van onze lichting van Homo Sapiens. Maar na ons verdiept te hebben in de kleine lettertjes, bleek dat het eigenlijk allemaal wel mee viel. De heren Spangenberg en Lampert hebben hun data over hedendaagse jongeren namelijk niet vergeleken met data over jongelui van dertig, respectievelijk twintig jaar geleden. Wat ze hebben gedaan, is het waardepatroon van de jeugd van tegenwoordig vergelijken met dat van de ouderen van tegenwoordig. Dit werpt een heel ander licht op hun bevindingen. Is het verbazend dat pubers en postpubers zich meer aangetrokken voelen tot risicovol gedrag dan settelende dertigers en gesettelde veertigplussers? Na deze omslag in perspectief, werden wij opeens overspoeld door allerlei warme gevoelens voor onze generatiegenoten. Nu wij geen structurele daling meer zien in het aantal jongeren dat ‘wil weten waar hun bank het geld in belegt’, zijn wij bijvoorbeeld best onder de indruk van de 37% die zich daar mee bezighoudt. Wij hebben ons dat nou nog nooit afgevraagd.

Wat wij ons wel afvragen is of Theodore de Misantropische dit boek behandelt als slechts een middel om zijn eigen doelen te bereiken. Hoewel jongeren inderdaad meer op zichzelf zijn gericht dan hun ouders, is een grote meerderheid van mening dat iedereen zich persoonlijk behoort in te zetten voor de gemeenschap. Om dan van wijdverspreid hedonisme te spreken, lijkt een grove overdrijving die goed past in een lange geschiedenis van generatie-bashen. Zo werden de volgende woorden al enige tijd geleden door Plato aan Socrates toegeschreven: “The children now love luxury; they have bad manners, contempt for authority; they show disrespect for elders and love chatter in place of exercise. Children are now tyrants, not the servants of their households. They no longer rise when elders enter the room. They contradict their parents, chatter before company, gobble up dainties at the table, cross their legs, and tyrannize their teachers.” Voor generatietypische cultuurbarbaren: Socrates leefde rond de 4de eeuw voor Christus. Er is veel gebeurt sindsdien, maar klachten over de kids lijken een constante. Als het onderzoeksbureau Motivaction nieuwe verschijnselen had willen aantonen, dan hadden ze onderzoek moeten doen naar de jeugd van nu in vergelijking met de jeugd uit het verleden. In het boek worden tussen de regels door wel de uitkomsten van het mentality-onderzoek in 1998/1999 gedeeld, maar je moet zelf de moeite nemen om die te vergelijken met de metingen uit 2007/2008. Wanneer men zich hier toe weet te zetten, blijkt er de afgelopen tien jaar vooral veel sprake van continuïteit te zijn. Er springen echter wel een aantal curieuze ontwikkelingen in het oog. Zo maakten in 1998 20% meer jongeren zich zorgen over de schade die door mensen aan de aarde wordt toegebracht. Destijds beweerden ook meer jongeren dat ze probeerden om milieubewust te leven. In het licht van de schijnbaar toegenomen berichtgeving over het milieu, is die negatieve verschuiving in het bewustzijn van de jeugd moeilijk te duiden. Nog zoiets opmerkelijks, is de toename van het aantal jongeren dat vindt dat ´de rol die de vrouw in de maatschappij moet vervullen die van een goede moeder en echtgenote is´. Hoe is dat nou mogelijk, terwijl zelfs Wouter Bos zijn glansrijke carrière heeft moeten opgeven omdat hij ook zo nodig iets moet bijdragen aan het opvoedingsproces?

Wij denken dat Spangenberg en Lampert beter hadden kunnen proberen dit soort trends te begrijpen, in plaats van onze generatie te demoniseren op basis van weinig bewijsmateriaal. Misschien voel jij je – als gemotiveerde, geïnteresseerde, niet-generatietypische ASW-er – geroepen om je hierop te storten? Wat wij wél van Frits en Martijn hebben geleerd, is dat de term Bling Bling niet is afgeleid van het ‘klinkt-als’ werkwoord blinken, maar van het geluid dat metalen sieraden maken als je ze tegen elkaar aan ketst. Bij dezen, weer een nieuwtje voor tijdens het avondeten.

Showing up and getting to work

Oh, the blank page before me. The glaring white is piercing my eyes.

Not really actually. I was just saying that for dramatic effect. I was staring at my screen for about thirty seconds until I started writing this gibberish and the blank page was no longer. Alright, I’ll admit it’s too early to speak of any Substantial Writing as of yet , but I did put an end to the blankness of this page with my random, merciless letter typing. So let’s agree I’m making progress, shall we?

I really shouldn’t tell you this, but my new year’s resolution is to write. The reason I shouldn’t tell you is not so much the indisputable fact that new year’s resolutions are inevitably destined to die a lonely and quiet death – that is, until the point (usually around the following new year’s) someone reminds you of your once mighty plans, you have a look at their miserable, neglected state of being and you decide it’s time to put them out of their misery forever, afterwards feeling slightly disgruntled that you ever told anyone about them at all, because it clearly would have been better for the ego if they were kept eternally in oblivion, as if you didn’t fail to execute any of them because they seemingly never existed in the first place.

Really now, that’s not the reason I shouldn’t tell you about my mighty plan for 2013. Or well, not the primary one. The main reason is that by telling you about it, the chance that I’ll actually keep to it becomes even smaller than it already was. At least, that’s what Derek Sivers says. Apparently, repeated psychological tests from 1926 onwards have shown that telling someone about your goals makes them less likely to happen. The supposed explanation for this is that the social acknowledgement you receive when you express your intend to do something is quite enough to satisfy your feeble, affirmation seeking mind, thereby eliminating your motivation to put in any actual blood, sweat or tears. Or, as Sivers puts it: “Imagine deciding right now that you’re going to do it. Imagine telling someone that you meet today what you’re going to do. Imagine their congratulations and their high image of you. Doesn’t it feel goo…”

Hold up there, mister Sivers. What if people aren’t all that charmed by your resolutions? What if they don’t congratulate you? What if it doesn’t feel good to tell them? What if it actually feels slightly embarrassing, rather uncomfortable and very much as if they expect you to explain a) why you would cherish such boring/cliché/laughable goals in the first place, and b) why you would think that you are the sort of person capable of pulling them off? Would that have a reverse effect and boost your motivation to proof them all wrong? In other words, the next time my mother gives me one of her motherly reality checks, should I feel less frustrated and more grateful instead? Or is frustration a necessary ingredient for the reverse psychology to work? I must say Derek, trying to keep to your resolutions can get quite exhausting once you start getting all meta about it.

Alas dear reader, I’ve told you about my writing plans and there’s no turning back now. You may wonder why I did it, considering I have it on good authority from a TED-speaker that talking about your resolutions is a big no-no. The truth is, I didn’t really know what to write about, but considering I did make the resolution to write a piece every weekend, not writing about anything wasn’t really an option. Then, somewhere in the back of my head, Chuck Close popped up and spoke to me in a suitably stern voice: “Inspiration is for amateurs. The rest of us just show up and get to work.” And it may be healthy to doubt the authority of TED-speakers every once a while, but one simply doesn’t doubt the authority of a man who is face blind yet still succeeds at painting resembling portraits of people’s faces. So I was like, “Alright then. Chill Chuck. I’ll get to work.” And he nodded affirmatively.

Now I’m left wondering whether an affirmative nod from an imaginary life-coach-mentor-kind-of-guy counts as social acknowledgement. If so, I was doomed from the start. It’s all very confusing. I guess I’ll just keep telling myself to live the questions. Amidst the bustle of all the surely well-meant, yet sometimes contradictory life advice I admittedly expose myself to eagerly, this may be the single sanest advice to follow.

If all else fails, there’s one thing we can almost certainly count on. The remarkably short life cycle of new year’s resolutions is indeed practically inevitable, so the happy news is that – whether you tell anyone about them or not – it is actually quite unlikely you’ll further diminish your chances at making yours happen. I mean, your chances were probably zero in the first place.

Happy new year’s, dear reader. Until next time. Or not.